Dr. Anna Silvas over Amoris Laetitia

Dr. Anna Silvas, professor en wereldexpert op gebied van Kerkvaders, veegt Bergoglio de mantel uit over Amoris Laetitia
Bij de reeks van steeds aangroeiende ‘Bergoglio-critici’ voegt zich nu ook een professor van de Universiteit van New England en de Australische Katholieke Universiteit, namelijk dr. Anna M. Silvas, tevens expert op gebied van Kerkvaders.
Ze gaf in Melbourne, in een toespraak voor een grote menigte, waaronder ook bisschoppen en priesters, rake kritiek op Bergoglio’s controversiële Exhortatie Amoris Laetitia.
De prominente Italiaanse journalist Sandro Magister herpubliceerde de hele toespraak op zijn website Chiesa en noemde het een "must-read; briliant, raak, professioneel, recht op de man af.
Een lichtend voorbeeld van vrijmoedig spreken, welke de plicht is van elke gedoopte persoon”.
Silvas schreef dat Amoris Laetitia de Kerkelijke Leer ondermijnt door kardinaal Kaspers voorstel te omarmen om diegenen die in overspelige relaties leven in sommige omstandigheden toe te laten tot de H. Communie.
Ze bekritiseerde de dubbelzinnigheid en subjectiviteit van het document; de "emotionele taal” van Bergoglio, die meer de "mentaliteit van de populaire media” weergeeft dan de Kerkvaders; en de lange traktaten van "huisgemaakt advies van een suikernonkel, die door gelijk welke seculiere journalist zonder geloof zou kunnen gegeven worden", en dat vaak volledig beroofd is van gelijk welke vernoeming van Christus.
  

Afbeelding invoegen
"Zelfs van de meest godvruchtige lezing uit ‘Amoris Laetitia’ kan niet gezegd worden dat het de dubbelzinnigheid heeft vermeden,” zei Silvas.
Ze dissecteerde ook de introductie van Amoris Laetitia over de notie dat iemand in een objectieve situatie van doodzonde kan leven en toch kan leven en groeien in Gods genade.
De Catechismus van de Katholieke Kerk leert dat doodzonde "resulteert in het verlies van de barmhartigheid en de ontbering van de heiligmakende genade, dat is dus de staat van genade.
Indien het niet verlost wordt door bekering en Gods vergiffenis, leidt het tot de uitsluiting van het Koninkrijk van Christus en de eeuwige dood in de hel.” (CKK, 1861)
Silvas schreef: "De nieuwe doctrine die paus Franciscus korte tijd eerder heeft gesignaleerd, herhaalt en bevestigt hij nu: een persoon kan in objectieve staat van doodzonde zijn – want dat is waar hij over spreekt – en toch nog leven en groeien in Gods genade, ‘terwijl ze de hulp van de Kerk krijgen’, die volgens de fameuze voetnoot 351 verklaart dat ‘in sommige gevallen’ dit zowel biecht als H. Communie kan omvatten.
Ik ben er zeker van dat er nu velen zijn die druk bezig zijn met het pogen tot ‘interpreteren’ van dit alles volgens de ‘hermeneutiek van de continuïteit’, om aan te tonen dat het in harmonie is met, ik veronderstel, de Traditie.
Ik wil toevoegen dat in voetnoot 305 paus Franciscus zichzelf vier keer citeert.
In feite lijkt het erop dat paus Franciscus’ meeste geciteerde referenties doorheen Amoris Laetitia, steeds de zijne zijn, en dat is op zich opmerkelijk.” "Ik voel dat we alle vaste grond hebben verloren, en zoals Alice gevallen zijn in een parallel universum, waar niets is zoals het lijkt.”
Silvas citeerde vervolgens de woorden van Jezus betreffende het huwelijk: "Wie zijn vrouw verlaat en een ander trouwt, pleegt overspel tegen haar” (Marc. 10:11) en de apostel Paulus: "Ze zal een overspeelster genoemd worden als ze leeft met een andere man terwijl haar echtgenoot nog leeft” (Rom. 7:3).
 
De afwezigheid van bepaalde sleutelwoorden
"Zoals een oorverdovende stilte, is de term "overspel” volledig afwezig in de woordenlijst van ‘Amoris Laetitia’.
In de plaats daarvan hebben ze iets dat genoemd wordt "onregelmatige verenigingen”, of "onregelmatige situaties”, met het onregelmatig in aanhalingstekens zodat het zelfs lijkt alsof de auteur zich hiervan distantieert.”
"‘Als je van Mij houdt,” zegt onze Heer, ‘volg Mijn geboden’ (Joh. 14:15), en het Evangelie en de brieven van Johannes herhalen deze vermaning van onze Heer op verschillende manieren.
Het betekent niet dat ons handelen gerechtvaardigd wordt door onze subjectieve gevoelens, maar eerder dat onze subjectieve neiging gecontroleerd wordt in ons handelen, in de gehoorzamende daad.
Als we dan naar Amoris Laetitia kijken, vinden we tevens dat "gebod” ook volledig afwezig is in de woordenlijst, alsook "gehoorzaamheid”.
In plaats daarvan hebben we iets dat "idealen” wordt genoemd, en dat herhaaldelijk in het document terugkeert.”
 
Andere sleutelwoorden die ik ook mis in de taal van dit document: de vreze des Heren.
Je weet dat ontzag voor de soevereine realiteit van God het begin is van de wijsheid, één van de gaven van de H. Geest in het Vormsel.
Maar inderdaad is deze heilige vrees al lang verdwenen door de enorme "veeg” van het modern katholiek redeneren.”
Een andere register van woorden dat ook ontbreekt in ‘Amoris Laetitia’ is dat van de eeuwige redding.
Er zijn geen onsterfelijke zielen die moeten gered worden in dit document!
Het is waar, we hebben "eeuwig leven” en "eeuwigheid” in nr. 166 en nr. 168, als de schijnbaar onontkoombare "vervulling” van de bestemming van een kind, maar zonder enige hint dat de noodzakelijkheden van genade en strijd voor die eeuwige redding, hierbij betrokken zijn om er te geraken.
 
De echte farizeeën: Kardinaal Kasper en zijn kompanen
"De hele toon van hoofdstuk acht is problematisch, niet enkel nr. 304 en voetnoot 351”, schreef Silvas over het meest controversiële stuk van het document. "
Zodra ik het gelezen had, dacht ik bij mezelf: het is zo klaar als een klontje: paus Franciscus wilde al van in het begin een vorm van het Kasper-voorstel.”
"Hier is het. Kasper heeft gewonnen,” gaat Silvas verder.
"Het verklaart allemaal de pittige commentaar van paus Franciscus op het einde van de Synode in 2015, toen hij de ‘nauw-denkende farizeeën’ de mond snoerde – uiteraard diegenen die een betere uitkomst hadden verwacht volgens zijn agenda.
‘Farizeeën?’
De slordigheid van zijn taal!
Ze waren op een manier modernisten van het Judaïsme, de meesters van de tienduizend nuances, en het meest opvallend, deze die krampachtig vasthielden aan de praktijk van scheiden en hertrouwen.
De ware analogen van de farizeeën in deze hele affaire zijn Kasper en zijn kompanen.’ "
Doorheen heel zijn pausschap heeft paus Franciscus de ‘nauw-denkende’, ‘stijve’ katholieken bekritiseerd.
In zijn afsluitingsspeech na de Synode van de familie, veroordeelde paus Franciscus ‘de katholieken die zich verschuilen achter kerkelijke leer’, en ‘in de stoel van Mozes zitten en, soms met superioriteit en oppervlakkigheid, moeilijke gevallen en gewonde families oordelen.'
 
Silvas eindigde met de bisschoppen te waarschuwen dat ze moeten voorbereid zijn op vervolging dat van binnen uit de Kerk kan komen, omwille van het verdedigen van het geloof: "Zijn jullie klaar voor de geselslagen, op een figuurlijke manier, die jullie kunnen krijgen?
Jullie kunnen natuurlijk de denkbeeldige veiligheid kiezen van de conventionele oppervlakkigheid en de oppervlakkige blijde toejuiching, een grote verleiding van de geestelijken als groepsmensen.
Maar ik raad het niet aan.
De tijden zijn ernstig, misschien ernstiger dan we vermoeden.
We worden getest.
De Heer is hier en Hij roept jullie.”