_3.jpg)
Het onzichtbare herkennen
|
Broeders en zusters in Christus,
Deze zondag het prachtige verhaal over de Emmaüsgangers.
Een verhaal dat heel veel mensen aanspreekt omdat het een verhaal is dat over onszelf gaat.
Dat gaat over mensen die soms problemen ondervinden met het gelovig zijn, die soms twijfelen, voor hen die geen uitweg meer zien.
De evangelist Lucas vertelt ons over een ontmoeting van twee leerlingen met de verrezen Christus.
Ze zijn op weg naar Emmaüs.
De ene leerling wordt met name genoemd: Kleopas en de andere blijft in het verhaal anoniem.
Hier zouden wij misschien onze eigen naam kunnen invullen.
De sfeer is uitermate bedrukt, verdrietig, omdat ze grootse verwachtingen hadden en die nu helemaal van de kaart zijn geveegd door de dood van hun Heer en Meester.
Een situatie die wij, naarmate we ouder worden, allemaal wel eens zullen meemaken.
We lezen hier eigenlijk een soort geschiedenis van onszelf.
Ook in ons leven ervaren wij dingen die ons schokken, we ervaren lijden en tegenslagen. Ontwikkelingen in de wereld, maar ook in de kerk.
Ontwikkelingen die onze overtuiging behoorlijk aan het wankelen kan brengen. |
|
Die ons de weg wijst die wij in moeten slaan om zo weer licht in ons hart te krijgen.
Dat dan ook ons hart weer gaat branden en wij kracht kunnen putten uit het H.Misoffer en het paasgeloof.
Lucas gaat ons aan de hand van de geschriften, het Misoffer en dit paasgeloof verklaren.
De leerlingen zijn ontredderd door die vreselijke kruisdood van hun Heer en het geloof in de profeten staat op een laag pitje.
Dan komt, zonder dat ze het weten, Jezus bij hen lopen.
Hij vraagt hen waarover hun gesprek gaat en waarom ze zo down zijn.
Verbaasd over de onwetendheid van Jezus vertellen zij hun verhaal.
Jezus geeft hen al wandelend een uitleg en inzicht.
De betekenis van zijn lijden en dood, dat Christus, die zij dood waanden, leeft!
Als ze dan eenmaal op de plaats van bestemming zijn aangekomen, dan komt het hoogtepunt van deze ontmoeting: de herkenning in Zijn woord, maar meer nog in het breken van het Brood, het H.Misoffer, waarin Hij voor altijd bij ons wil blijven.
Daarin mogen ook wij Hem in geloof herkennen, daarin wordt onze hoop vervult en is van groot belang voor onze toekomst.
Misschien is het een heel vreemd hetgeen Christus van ons vraagt: offervaardigheid, Godsvertrouwen, aanvaarding van lijden en dood, geloof in het eeuwige leven, maar toch is dit de basis, een vaste ondergrond, voor ons gelovig zijn.
Beste mensen, hopelijk komt er in onze samenleving toch weer een toename van het gelovig en kerkelijk leven.
Dat de grote waarde van het H.Misoffer, de eerbied voor de Sacramenten, ook in de kerken weer mag toenemen.
Dat kerkgebouwen geen clubhuizen, vergaderzalen en concertzalen zijn, maar een huis van God en wij daar bij Hem te gast mogen zijn, dat Hij daar zelf aanwezig is in het Allerheiligste Sacrament.
Want het hoogtepunt van de ontmoeting met de Heer is de herkenning van Hem in het H.Misoffer.
Als wij Hem mogen ontvangen in de H.Communie dan worden wij één met de verrezen Heer , die alle moeilijkheden, lijden en zelfs de dood heeft overwonnen.
In het breken van het brood moeten wij Christus als onze gastheer gaan herkennen, dat hierachter Gods werkelijkheid schuilgaat.
Dan gaan we in geloof ontdekken dat het H.Misoffer geen mensenwerk is, maar van God komt.
Het is dan geen maaltijd van brood en wijn, zoals de tegenwoordige benaming, maar een Offer , een heilig gebeuren.
Dan is er sprake van het bruiloftsmaal van het Lam zonder vlek of gebrek, door wie wij zijn verlost van alle kwaad.
Het gaat hier niet meer om vergankelijke aardse dingen, maar om een heilig gebeuren met een eeuwigheidswaarde.
Zo wil Jezus in Woord en Sacrament bij ons zijn.
Zo wil Hij ons sterken en bemoedigen, zodat wij lijden en kruis niet hoeven te ontvluchten, maar juist hierdoor ons paasgeloof waarheid zal worden en wij worden gebracht naar de plaats die Hij voor ons heeft bereid in het hemels Vaderhuis.
Amen.
Hans Smits