Spreek en zwijg niet

 
Broeders en zusters in Christus,
We kunnen ons wel eens neerslachtig, bedrukt voelen, een gevoel dat alles niet echt meezit.
Soms duurt het dagen en maanden en gaan we er onder gebukt.
Onzekerheid maakt een mens onrustig, afscheid nemen doet pijn en stemt je bedroefd, maar weerzien doet ons hart jubelen, het weer opbloeien.
Vooral als wij afscheid moeten nemen van iemand die ons heel dierbaar is, we zullen verder moeten leven met een leegte die niet meer op te vullen is.
De aandacht van anderen zal de pijn wel iets verlichten, maar wegnemen is onmogelijk.
De tijd zal het verdriet doen slijten, maar vergeten kunnen we niet.
Zo zal iedereen het verdriet om een afscheid zelf moeten verwerken!
Zo zullen ook de apostelen dit ervaren hebben, toen Jezus Zijn afscheid aankondigde.
Hen overviel een grote onzekerheid en droefheid.
Dit zijn dingen die in ons dagelijks kunnen voorkomen, maar die ook in het gelovig en kerkelijk leven te bespeuren zijn.
Toch spreekt Jezus over een tegenstelling tussen de wereld en de H.Kerk.
Tegenstelling die tegenwoordig duidelijk te zien zijn.
De `alles moet leuk zijn- mentaliteit ` in onze samenleving laat ons christenen zeker niet juichen.
Vele gelovigen voelen zich als een eenling tussen de massa.
Ja, sterker nog, veel Rooms Katholieken voelen zich eenzaam in hun gelovig-zijn.
Je merkt dat je bijna de enige bent die zondags de Heilige Mis bijwoont.
Dat je verlangen om te gaan Biechten bij velen tot het grijze verleden behoort.
  

Afbeelding invoegen
Je voor een geloofswaanzinnige wordt aangekeken als je je houdt aan de H.Leer van de Kerk en Gods wetten.
Dat je in het openbaar spreekt over - en daardoor getuigt van het evangelie.
Als voorbeeld hebben wij de levens van Gods heiligen, zij maken ons duidelijk dat alle inspanning die wij opbrengen voor God, niet vruchteloos zal zijn.
Hun werken, inzet, kracht en werken van barmhartigheid blijven aanspreken.
Wij gelovigen hebben iets te zeggen, hebben een boodschap!
Ze mogen het aan ons zien dat wij christenen zijn.
We hoeven ons niet op te sluiten, ons te verbergen uit angst dat men ons buitensluit.
Laten we ons sterken aan de woorden van Christus zelf: `Wees niet bevreesd, maar spreek en zwijg niet`
We kunnen in deze geseculariseerde wereld getuigen van ons geloof, we kunnen en mogen een voorbeeld zijn voor zovelen.
Maar niettemin zal het ook veel van ons vragen, het zal heel veel negatieve en heftige reacties opwekken.
Christus waarschuwt ons daarvoor, maar Hij bemoedigt ook.
`Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u: gij zult wenen en jammeren, maar de wereld zal zich verblijden`. Joh. 16: 20
Dan geeft Christus ons het beeld van de geboorte.`Als een vrouw moeder gaat worden, is zij bedroefd, omdat haar uur gekomen is, maar zodra zij het kind ter wereld heeft gebracht, denkt zij niet meer aan haar pijn, van blijdschap, dat er een mens ter wereld is gekomen.
Zo zijt ook gij nu wel bedroefd, maar Ik zal u weerzien en dan zal uw hart zich verblijden en die blijdschap zal niemand u ontnemen.` Joh. 16:22
Geen dubbelzinnigheid: Christus wilde Zijn volgelingen niet vleien.
Hij wijst erop, dat Zijn leerlingen geen ander lot zullen of kunnen ondergaan, dan Hijzelf.
Zij zijn niet van deze wereld en ook wij horen niet van deze wereld te zijn, ondanks dat wij leven in deze wereld.
Daarom zullen wij moeten lijden en toezien hoe anderen, die Christus `de wereld` noemt, zich verrijken aan de successen en geneugten van die wereld.
Maar schijn bedriegt, want de beproeving die wij dan ondergaan is niet voor altijd.
`Doch uw droefheid zal verkeren in vreugde` zegt Christus vandaag.
Het is een tijd van wachten, van werken en bouwen, om alles te volbrengen.
Laten wij vandaag bidden dat wij de moed mogen ontvangen om de beproevingen van ons aardse leven niet uit de weg te gaan, om zo eens de eeuwige vreugde te ontvangen.
Amen.
 
Hans Smits