Heilige Laurentius Justiniani*

 
De heilige Laurentius Justiniani, bisschop: "Mijn Heiland is niet op een zacht bed, maar op het harde kruishout gestorven.”.
Sterfdag 8 jan.1455. (Vandaag is de dag van zijn Bisschopswijding).
Heilig verklaard 1690.
Graf: Venetië.
 
De heilige Laurentius was een lichtend voorbeeld van nederigheid en herderlijke ijver, het sieraad en de roem van de bisschoppen”.(zo noemde hem paus Eugenius IV.)
Hij was de eerste Patriarch van Venetië….
Toen men de doodzieke grijsaard in zijn laatste uren op een op een gemakkelijk bed wilde brengen, weigerde hij deze verlichting met de woorden: "Mijn Heiland is niet op een zacht bed, maar op het harde Kruishout gestorven” en hij verlangde op zijn gewone legerstede te worden gelegd.
Toen hij zijn laatste ogenblikken voelde naderen, verhief hij zijn ogen ten hemel en sprak: "Ik kom, goed Jezus tot U” en ontsliep zalig in de Heer op 8 Januari 1455. – Venetië was in zijn tijd op het hoogtepunt van haar roem en rijkdom.
God gaf echter de republiek te verstaan, dat haar grootheid minder aan de diplomatie van de dogen en de sterkte van de galeien dan aan de heiligheid van haar armen Patriarch te danken was.
 


Uitnodiging van de WIJSHEID:
Aan de heilige Laurentius verscheen de eeuwige Wijsheid als een lieflijke Maagd en dong naar zijn hand.
"Komt gij allen, wie de bekoring van het Onveranderlijke aantrekt, dat gij tevergeefs van deze ten einde spoedende wereld verlangt; Ik zal u zeggen wat de Hemel voor mij gedaan heeft..
Zoals gij vroeger, zo zocht ook ik in koortsachtige opwinding en de uiterlijke de wereld, maar dat gaf aan mijn brandend verlangen geen bevrediging.
Maar door de Goddelijke Genade, die mijn bange onrust voedde, is mij eindelijk, heerlijker, dan de zon, lieflijker dan balsem, diegene verschenen, wier naam tot dus verre onbekend was geweest.
Hoe zoet was haar aanschijn, toen zij tot mij kwam!
Hoe kalmerend klonk haar stem, toen zij tot mij zei: "O gij, wiens jeugd vol van liefde is, die ik u instort, waarom is uw hart zo onrustig?
De vrede, die gij op zo verschillende wegen zoekt is bij mij.
Uw verlangen moet worden vervuld.
Ik geef u mijn trouw, als gij mij tot bruid wilt hebben”.
Ik belijd, dat bij deze woorden mijn hart sidderde, mijn ziel werd door een pijl van de liefde doorboord.
Hoe zeer ik ook wenste haar naam, haar waardigheid, haar oorsprong te weten, zij zei mij alleen, dat zij zich de eeuwige WIJSHEID noemt., die tot nu toe onzichtbaar in de schoot van de VADER, van een moeder een zichtbare natuur heeft aangenomen, om gemakkelijker te kunnen worden bemind.
Toen gaf ik haar in blijde jubel mijn toestemming en zij ging, nadat zij mij had gekust, blijde heen.
Sindsdien is de vlam van onze liefde toegenomen en eiste al mijn gedachten voor zich.
Haar vreugden duren immer, zij is mijn geliefde bruid, mijn onafscheidelijke gezellin.
De vrede, die ik heb gezocht, vormt door haar mijn vreugde.
Ook allen die mij hoort, gaat zelf naar haar toe, want zij vindt haar geluk erin, niemand van zich af te stoten”.
Ook wij staan dikwijls op de tweesprong: de wereld en Christus dingen naar onze ziel.
De wereld biedt aardse vreugde, Christus, de Wijsheid, geeft alleen vrede.
Jaag die na!