ÉÉN CONCILIE, TWEE KERKEN.

 
Mgr. Prof. Brunero Gherardini is sinds 1960 in dienst van de Heilige Stoel, vooral als professor voor ecclesiologie en oecumene aan de Pauselijke Universiteit van Lateranen.
Tegenwoordig is hij kanunnik van de Vaticaanse aartsbasiliek en directeur van het internationale theologisch tijdschrift Divinitas(1).
In een onlangs verschenen artikel (2) constateert hij dat er grote verschillen zijn tussen de traditie van de R.K. Kerk zoals die wordt vastgehouden door onder andere de Priesterbroederschap Pius X (in zekere mate althans), en de tegenwoordig vaak door Rome en de bisschoppen aangenomen stellingen(3).
In schema:
 
 
De Traditie van de Rooms-Katholieke Kerk De geloofsgemeenschap van Vaticanum II (4)
Een priesteropleiding die haar principes baseert op de kerkelijke Traditie en in de bovennatuurlijke waarden van de Goddelijke Openbaring --- Een priesteropleiding die in een eeuwig worden open staat naar de schommelende beweging van de cultuur
Een liturgie die haar krachtige basis en centrum heeft in de zogenaamde traditionele H. Mis
--- Een liturgie met de mens en maatschappij als middelpunt, waar:
- de gemeenschap meer waarde heeft dan het individu
- het gebed geen aanbidding kent
- de vergaderde menigte de hoofdrol speelt- God Zijn plaats afstaat aan de mens
Een vrijheid die haar ‘bevrijding’ baseert op de Tien Geboden, de Geboden van de Kerk, de plichten van staat, van de plicht God te kennen, beminnen en dienen --- Een vrijheid die alle godsdiensten goedkeurt, de wet van God verzwijgt, de individuen en de gemeenschap op ethisch en religieus vlak losmaakt, en de oplossing van alle problemen overlaat enkel aan het geweten
Een theologie die haar inhoud put uit specifieke bronnen (Openbaring-Magisterium-Patristiek-Liturgie) --- Een theologie die dag na dag haar deuren opent naar alles wat zich op dat moment cultureel voordoet, zelfs voor wat in flagrante tegenspraak is met de links genoemde bronnen.
Een Verlossingsleer die nauw verbonden is met de Persoon en het verlossingswerk van het vleesgeworden Woord, het handelen van de H. Geest verbonden aan de toepassing van de verdiensten van de Verlosser, de sacramentele tussenkomst van de Kerk en de samenwerking van de gedoopten
--- Een Verlossingsleer die de eenheid van de mensheid beschouwt als gevolg van de Vleeswording van het Woord, waarin (vgl. conciliedecreet Gaudium et Spes 22) iedere mens zijn eigen zelfwording vindt.
[In GS 22 sluit Mgr. Gherardini niet de door de pausen van de R.K. Kerk tot 1958 veroordeelde panchristelijke dwaling uit]
Een Kerkleer die de Kerk gelijkstelt aan het Mystieke Lichaam van Christus, en die in Zijn werkelijke tegenwoordigheid het levende geheim van het zijn en doen van de Kerk ziet --- Een Kerkleer die de katholieke Kerk ziet als een van de vele delen van de Kerk van Christus, en die in deze spookachtige Kerk van Christus de geest van zending en missie laat inslapen, die dialogiseert maar niet evangeliseert, en vooral afziet van de bekeringsdrang, alsof die een doodzonde is
Een verzoenende Offermis die het mysterie van het lijden, de dood en de verrijzenis van Christus viert, waarbij die Mis op sacramentele wijze de verzoenings-verlossing tegenwoordig stelt --- Een mis waarin de priester enkel voorzitter is en waarin iedereen een ‘actieve’ rol in het sacrament heeft, dankzij het feit dat het geloof niet gebaseerd is op een God die Zich openbaart, maar dat het geloof een existentieel antwoord is op God die ons roept
Een Magisterium dat zich ervan bewust is dat het het heilig depositum van de Goddelijke Openbaring moet bewaren en bewaken, met de plicht om dat depositum uit te leggen en door te geven aan de toekomstige generaties
--- Een pauselijk Magisterium dat verre van zich de stem van de onderwijzende Kerk te voelen, de Kerk zelf onderwerpt aan het college van bisschoppen, dat dezelfde rechten en plichten heeft als de Romeinse Pontifex
Een religiositeit die de gezamenlijke roeping verwerkelijkt in de dienst aan God, en uit liefde tot Hem, aan de broeders in het mensdom --- Een religiositeit die deze in de linkerkolom genoemde natuurlijke orde omverwerpt, van de mens zijn ‘brandpunt’ maakt en de mens in de plaats stelt van God – op zijn minst in de praktijk zo al niet in de theorie
(1) Hij is ook schrijver van het boek Het 2e Vaticaans Concilie. Een debat dat geopend moet worden (niet in Nederlandse vertaling verschenen) waarin hij aantoont dat Benedictus XVI met zijn ‘continuïteit van de hermeneutiek’ spreekt over iets dat niet aantoonbaar is: een rechte lijn van de R.K. Kerk voor Vaticanum II en de geloofsgemeenschap daarna
(2) Quod et tradidi vobis. De Traditie, leven en jeugd van de Kerk (in Divinitas, 1-2-3-2010, p.214 vv)
(3) Dit schema is een vertaling van een schema voorkomend in een bespreking in Action Familiale et Sociale nr, 212 (december 2010), p. 87 vv. Die bespreking behandelt een analyse door professor Paolo Pasqualucci van het artikel van Mgr. Gherardini, gepubliceerd in Courrier de Rome nr. 333 (mei 2010).
(4) De verkiezing van Johannes XXIII is onwettig en ze is gewild en voorbereid door krachten die vreemd zijn aan de H. Geest schrijft Kardinaal Tisserant, Deken van het H. College der Kardinalen en Voorzitter van het Concilie-Presidium in een brief aan een priester-professor kerkelijk recht, geciteerd in Vita van 18-9-1977 en Nichita Roncalli p. 57. Dit citaat van Kardinaal Tisserant wekt samen met vele soortgelijke citaten bij vele geloofsgetrouwe katholieken de grootst mogelijke twijfel op aan de legitimiteit van alle veranderingen door Johannes XXIII en diens opvolgers, zo niet de resolute afwijzing daarvan (noot van de vertaler)