_3.jpg)
Een veilige thuiskomst
|
Broeders en zusters in Christus, |
|
Zo neemt Jezus zijn leerlingen mee de berg op om hen boven hun angsten en zorgen uit te tillen. Hij toont zijn leerlingen de Godheid die in Hem woont, Jezus staat daar tussen twee grote leiders van het volk, Mozes en Elia. Twee grote getuigen uit het Oude Verbond. Dan volgt voor zijn leerlingen het verlossende antwoord, de bekendmaking van wie Jezus werkelijk is. Een stem zegt: "Dit is mijn Zoon, luistert naar Hem”. Van angst vielen zij op de grond en durfden niet meer op te kijken, totdat Jezus hen gerust stelt. Dan is het uit, alles is voorbij en weer gewoon. De apostelen worden weer teruggeplaatst in het gewone leven van alle dag. Weg zijn Mozes en Elia, weg is de wolk van Gods aanwezigheid, de Stem is uitgestorven.
U kunt deze ervaring een beetje vergelijken met als wij straks weer buitenstaan en deze Basiliek met al haar mooie schilderingen en altaren hebt verlaten, de wierook verdampt is, dan kunnen wij er alleen maar aan terugdenken en het bewaren in ons hart net als de leerlingen. Wanneer wij hier over nadenken, worden wij geholpen door wat ook aan de apostelen gezegd wordt: "Dit is Mijn Zoon, luistert naar Hem”. Zijn gedaanteverandering is ook een boodschap aan óns, Mensen met onze zwakheden, angsten en vragen. Net als de apostelen, die ook mensen waren, moeten wij dit Thabor-moment diep in ons hart bewaren, om het als hulp te gebruiken bij tegenslagen. Een soort noodrantsoen dat je aanbreekt als je in de problemen komt. In iedere mens is een zone van duisternis, in iedere mens worden wonden geslagen door mislukkingen, vernedering en onbegrip, door echte of aangeprate schuldgevoelens. Wij lopen verloren in de drukte van de dag. We leven soms in ondragelijke eenzaamheid, lijden in en om ons heen. Je had behoefte aan begrip en geduld , maar niemand was er om je te helpen. Zelfs God lijkt dan zelfs veraf, de hemel lijkt gesloten en de aarde biedt ook geen hoop. Dan kun je een afkeer krijgen van alles om je heen. Misschien kan het ons troosten dat ook Christus deze eenzaamheid en verlatenheid heeft gekend, dat Hij zich in doodsangst heeft overgegeven aan de wil van Zijn Vader. En ook de Kerk heeft in de loop van de tijden hetzelfde lijden moeten doormaken, want als bruid van Christus draagt zij tot op de dag van vandaag een pelgrimsmantel. Van buitenaf wordt ze aangevallen en vernederd en bestreden, van binnenuit leeft men vaak in onzekerheid, mislukking en wordt ze helaas zelfs verraden. Wordt ze aangevallen door allerlei theorieën en ideeën die de kerk niet ten goede komen. We kunnen ons dan als gelovigen beklemd voelen. Maar het kan natuurlijk ook misgaan door eigen zwakheid, door misleiding, slechte raadgevers, door verleiding van geld en genot. We willen dit dan zo graag veranderen. Maar hoe?
Het gebeuren op de berg Thabor kan ons een geloofsantwoord geven. Want vandaag is er die Boodschap: Luistert naar Hem! Hij kan het veranderen. Dan kunnen wij zeggen: "Onze strijd is niet hopeloos, het duister is niet definitief, onze wonden, hoe diep ook, niet ongeneesbaar. Wij mogen naar Hem opzien, weg uit de duisternis. Graaf u niet in het donker van uw onmacht en negatieve ervaringen. Blijf niet steken in een onbegonnen strijd tegen uzelf, maar laten wij kijken naar het licht van de toekomst. Laten wij in ons hart, net als de apostelen, de Thabor-momenten in ons leven bewaren en eruit putten als wij in moeilijke tijden terecht komen, in de beproevingen door de stormen van ons leven en de Kerk. God kan ons geen rustige vaart beloven,
maar wel een veilige thuiskomst.
Amen.
U kunt deze ervaring een beetje vergelijken met als wij straks weer buitenstaan en deze Basiliek met al haar mooie schilderingen en altaren hebt verlaten, de wierook verdampt is, dan kunnen wij er alleen maar aan terugdenken en het bewaren in ons hart net als de leerlingen. Wanneer wij hier over nadenken, worden wij geholpen door wat ook aan de apostelen gezegd wordt: "Dit is Mijn Zoon, luistert naar Hem”. Zijn gedaanteverandering is ook een boodschap aan óns, Mensen met onze zwakheden, angsten en vragen. Net als de apostelen, die ook mensen waren, moeten wij dit Thabor-moment diep in ons hart bewaren, om het als hulp te gebruiken bij tegenslagen. Een soort noodrantsoen dat je aanbreekt als je in de problemen komt. In iedere mens is een zone van duisternis, in iedere mens worden wonden geslagen door mislukkingen, vernedering en onbegrip, door echte of aangeprate schuldgevoelens. Wij lopen verloren in de drukte van de dag. We leven soms in ondragelijke eenzaamheid, lijden in en om ons heen. Je had behoefte aan begrip en geduld , maar niemand was er om je te helpen. Zelfs God lijkt dan zelfs veraf, de hemel lijkt gesloten en de aarde biedt ook geen hoop. Dan kun je een afkeer krijgen van alles om je heen. Misschien kan het ons troosten dat ook Christus deze eenzaamheid en verlatenheid heeft gekend, dat Hij zich in doodsangst heeft overgegeven aan de wil van Zijn Vader. En ook de Kerk heeft in de loop van de tijden hetzelfde lijden moeten doormaken, want als bruid van Christus draagt zij tot op de dag van vandaag een pelgrimsmantel. Van buitenaf wordt ze aangevallen en vernederd en bestreden, van binnenuit leeft men vaak in onzekerheid, mislukking en wordt ze helaas zelfs verraden. Wordt ze aangevallen door allerlei theorieën en ideeën die de kerk niet ten goede komen. We kunnen ons dan als gelovigen beklemd voelen. Maar het kan natuurlijk ook misgaan door eigen zwakheid, door misleiding, slechte raadgevers, door verleiding van geld en genot. We willen dit dan zo graag veranderen. Maar hoe?
Het gebeuren op de berg Thabor kan ons een geloofsantwoord geven. Want vandaag is er die Boodschap: Luistert naar Hem! Hij kan het veranderen. Dan kunnen wij zeggen: "Onze strijd is niet hopeloos, het duister is niet definitief, onze wonden, hoe diep ook, niet ongeneesbaar. Wij mogen naar Hem opzien, weg uit de duisternis. Graaf u niet in het donker van uw onmacht en negatieve ervaringen. Blijf niet steken in een onbegonnen strijd tegen uzelf, maar laten wij kijken naar het licht van de toekomst. Laten wij in ons hart, net als de apostelen, de Thabor-momenten in ons leven bewaren en eruit putten als wij in moeilijke tijden terecht komen, in de beproevingen door de stormen van ons leven en de Kerk. God kan ons geen rustige vaart beloven,
maar wel een veilige thuiskomst.
Amen.
Hans Smits