Zorgzaam

 
Medegelovigen,
Wie is dan mijn naaste?
Dat is het sleutelwoord van het evangelie van deze zondag opgetekend door de evangelist Lucas.
Het zou een vraag kunnen zijn van ieder van ons.
Een actuele vraag is het, want wie is in onze tijd nog je naaste?
Als we op straat lopen bekruipt ons een angst en wantrouwen.
Na de vele aanslagen op onschuldige burgers, zijn we angstig geworden en zijn we op onze hoede.
Er kan zo maar een "naaste” je tegemoet lopen, die een vreselijk plan gaat uitvoeren.
Die dood en verderf wil gaan zaaien!
Personen die een huis, een winkel, een horecagelegenheid of zelfs een kerk binnendringen en een spoor van bloed en vernieling achterlaten, die onschuldigen het leven ontnemen.
Mensen die zich laten sturen en leiden door een duistere macht, die niets anders wil dan: onrust, angst, tweespalt en dood, om zo de wereld te veroveren.
Met afgrijzen lezen we het in de krant en zien de afschuwelijke beelden op tv.
Ja, het kan ook ons op elk moment van de dag overkomen.
Toch moeten we, ondanks dat, het hart niet sluiten voor onze naaste.
 

Afbeelding invoegen

De vraag in het evangelie: "Wie is dan mijn naaste?" , wordt dan ook niet aan zomaar iemand gesteld.
Jezus wordt namelijk gevraagd naar Zijn mening door een wetgeleerde.
Hij wil Jezus op de proef stellen.
De wetgeleerde kent de wet van Mozes door en door: de geboden onderhouden, dat is de wijze om ook met je naaste in vrede te leven!
Maar is er niet meer?
Jezus verdiept de kennis van het verstand tot een kennis van het hart.
Hij doet dit doormiddel van een verhaal.
 
"Een zeker iemand reisde van Jeruzalem naar Jericho, en viel in de handen van rovers, deze beroofden hem van alles en brachten hem vele wonden toe, zo lieten ze hem halfdood liggen.”( Lucas 10,30)
Er komen een priester en een leviet langs, maar beiden gaan in een grote boog om hem heen.
Ja, bang om zichzelf te verontreinigen.
De Samaritaan die ook voorbij kwam zag de toegetakelde man en krijgt medelijden.
Hij verbond zijn wonden en deed er olie en wijn op, zette hem op zijn eigen lastdier en bracht hem naar een herberg.
Hij betaalde de waard voor de verzorging en bij terugkomst wilde hij de eventuele verdere kosten betalen."
Wanneer gij nog meer onkosten hebt, zal ik ze u vergoeden, als ik terugkom.” ( Lucas 10,35)
 
Hij wilde dat de gewonde man goed verzorgt werd.
Ligt daarin niet een opdracht voor ieder van ons?
Om te zijn als die Samaritaan.
Dat wij alles geven om naaste te worden van onze medemens.
Alles voor de ander zijn, zoals Christus.
Maar om zo te worden, terwijl er om ons heen zoveel onrechtvaardigheid en geweld is, zal dat niet eenvoudig zijn.
Het zal heel veel tijd kosten, het zal aandacht vragen en zorg, om de ander belangrijker te late zijn dan onszelf, zoals de Samaritaan.
Maar het kan ook een uitdaging zijn in een tijd waarin alles draait om eer, roem en macht, een tijd waarin angst en wantrouwen de boventoon voeren, om dan in alle rust en met een hart vol vreugde de ander te helpen en gelukkig te maken.
Dan vervullen wij Gods wil.
Met een rotsvast geloof in de Heilige Drievuldigheid zullen wij in staat zijn te doen zoals de Samaritaan.
Moge Gods liefde en Gods Geest onze harten vervullen.
Amen.
 
Hans Smits