_3.jpg)
Eerst zien en dan geloven.
|
Vandaag eindigt het octaaf van Pasen.
Het is de achtste dag, de dag van de verrijzenis.
In de tweede lezing van deze zondag schrijft Petrus over de opstanding van Jezus, over de bron van hoop.
Maar, past deze benaming nog wel in deze tijd?
Het geluk dat ons wacht, deze grote erfenis, willen wij dat niet verschuiven naar latere tijd, als wij zelf op één of andere met de dood worden geconfronteerd?
Zelfs dan overvalt ons twijfel, soms ongeloof, zoals bij Thomas in het evangelie van vandaag.
We weten ons vaak geen raad met dit mysterie.
Ook de leerlingen van Jezus waren aangeslagen, maar niemand haakt af.
Geen van hen denkt zicht vergist te hebben in hun Heer en Meester.
Er hing een sfeer van grootse verwachtingen.
Eén van hen was dus Petrus en misschien kunnen wij steun zoeken in zijn geloofservaring, en met hem kijken naar het einddoel van ons geloof.
We kunnen ons allereerst de vraag stellen: Welke redding is er voor ons weggelegd?
Over welk heil spreekt hij? |
|
Dat het ons goed gaat?
Maar wanneer gaat het ons goed?
Een antwoord hierop zal voor elk mens weer anders zijn, maar voor God is er maar één antwoord mogelijk: Hij wil dat wij in goedheid gelijk worden aan Hem!
Alles wat in ons binnenste daarmee in strijd is wil Hij van ons wegnemen.
We kunnen hier zelf echt heel goed aan werken, zoals Petrus schrijft: " door de waarheid gehoorzaam te aanvaarden”.
De waarheid van het geloof zal onze verandering, diep in ons binnenste, ten goede komen.
Die verandering wordt mogelijk gemaakt door de kracht van Christus’ verrijzenis.
Dat is de grote vreugde van het Paasfeest, dat is onze toekomst.
Naar die toekomst, beste mensen, naar die hemelse vreugde, mogen wij uitzien.
Hiervan mogen wij reeds tijdens ons aardse leven proeven door de vrede van vergeving en vernieuwing van ons leven.
Dit was het eerste geschenk van de verrezen Heer aan Zijn leerlingen.
De leerlingen die de deuren gesloten hadden en toch komt de Heer in hun midden staan en begroet hen de woorden: "Vrede zij u” , daarna laat Hij de wonden in Zijn handen en zijde zien.
Dit niet om hen iets te verwijten of om medelijden op te wekken, nee, maar om te laten zien dat Hij werkelijk de Gekruisigde is, die leeft en de dood heeft overwonnen.
De leerlingen waren vol van vreugde en getuigden: "wij hebben de Heer gezien”.
Zo ook tegen Thomas die er niet bij aanwezig was, hij gaf zich niet zomaar gewonnen en twijfelde.
Hij dacht net als de moderne mens van onze tijd: eerst zien en dan geloven.
Maar Thomas kreeg nog een kans op Beloken Pasen en wederom kwam Jezus binnen en sprak tot Thomas: " Kom hier met uw vinger en bezie mijn handen.
Steek uw hand uit en leg die in mijn zijde en wees niet langer ongelovig maar gelovig”.
Dan spreekt ook Thomas zijn geloofsbelijdenis uit: " Mijn Heer en mijn God”.
Ook hij is nu geroepen om te getuigen van de verrezen Heer.
Beste mensen, soms lijken wij wel op de leerlingen van Jezus die zich opsluiten uit angst voor de buitenwereld.
Ook wij houden de deuren wel eens gesloten.
Dan durven wij niet openlijk te getuigen van datgene wat leeft in ons hart, uit angst om in deze tijd nog gerekend te worden tot hen die Christus als norm hebben.
Misschien hebben wij zelfs wel de deuren voor Christus gesloten!
Maar Christus heeft ons geschapen met een eigen vrije wil, Hij wil zich niet opdringen.
Ondanks dat mogen wij Hem altijd in onze nabijheid weten, Hij schrijft niemand af.
Ook al sluiten wij ons op in ons eigen wereldje van egoïsme of andere "ik” gevoelens, Hij zal aan ons hart blijven kloppen.
Ook al laten wij Hem niet toe, we kunnen Hem niet buiten ons geweten houden.
De apostelen waren vol van vreugde bij het zien van de Heer.
Hun angst maakte plaats voor vreugde, omdat hun hart open stond voor Christus.
Hij komt ook ons vrede brengen, de vrede van het kruis, met zijn ups en downs.
Medegelovigen, het zal ons heus wel eens een keer angstig maken, maar door Hem toe te laten en op Hem te vertrouwen zal deze angst dan spoedig weer veranderen in vreugde!
Amen.
Hans Smits