H. Robertus Bellarminus

 
Roberto Francesco Romolo Bellarmino (Montepulciano, 4 oktober 1542 – Rome, 17 september 1621), in Nederland gewoonlijk Robertus Bellarminus genoemd, was een Italiaanse jezuïet en rooms-katholiek theoloog.
 
Hij werd geboren in Montepulciano in Toscane en toen hij achttien was trad hij in bij de Jezuïeten te Rome. Van 1570 tot 1576 was Robertus Bellarminus hoogleraar theologie in Leuven. Daar leerde hij het protestantisme kennen. In 1599 werd hij door paus Clemens VIII gecreëerd tot kardinaal. Zijn hoofdwerk is Disputationes de Controversiis. In dit boek wordt de rooms-katholieke leer verdedigd tegen de aanvallen van de Reformatie. Het boek frustreerde protestantse professoren en intellectuelen zo zeer, dat in het protestantse Heidelberg zelf een Collegium Anti-Bellarminianum gesticht werd. Bellarminus was een belangrijke contrareformator.
 
De betekenis van Bellarminus is omvattend en veelzijdig. Op de volgende terreinen was zijn optreden van belang:
 

1.Op het terrein van het praktische onderwijs aan de leken. Hij schreef een katholieke catechismus. Deze catechismus is in allerlei talen vertaald. Ook in de 20e eeuw wordt nog wel van deze catechismus gebruikgemaakt.
2.Op het terrein van de polemiek. Bellarminus verdedigde de besluiten van het Concilie van Trente. Hij trachtte de leerstellingen van de protestanten vanuit de kerkvaders en de Bijbel te weerleggen.
3.Op het terrein van de staatkunde. Bellarminus was van oordeel dat de Paus geen directe wereldlijke macht behoort uit te oefenen, alleen indirect via de vorsten. Deze stellingname werd Bellarminus niet in dank afgenomen. Mede vanwege zijn opvatting over de wereldlijke macht van de Paus duurde het tot 1930 voor hij door paus Pius XI heilig werd verklaard.
 
Bellarminus' Opera Omnia (verzameld werk) verscheen in 1870-1874 in twaalf delen te Parijs. In 1931 werd hij tot kerkleraar uitgeroepen.